Me netët, ditët,
orët, minutat i përpija nji e nga nji,
kuriozitetet ngulmonin, heshtja bënte ujdi…

Unë shpesh thosha,
po të më doni, do t’ju dua shumë,
pyetjet më gëlltisnin, më linin pa frymë…

Mendoj shpesh,
vështirësitë e netëve, më linin pa gjumë,
buzë brigjeve ëndërruar, dëshirat bërë lumë…

E ndeza, e çela
ditën, me një përpëlitje, bota pjesë e syrit tim,
sa lart unë fluturoja, lirinë rrëmbeja si shpëtim…

Më në fund rrëmbeva,
e gjeta vetveten, e shtrëngoja me ngulmim,
nuk të lë më të shkosh, ti je drita e shpirtit tim…

Tani e kuptoj, pa ëndërra
pse ke ndryshuar, ti je pranvera pa dyshim,
sot je krenari e jetës, të besoj ti je shpirti im…
Ardiana Mitrushi 05/12/2020…