Sa shumë dua të mendoj, por dhe dua t’a shpreh çdo memdim ashtu brutalisht… Shpërthimet më vijnë ashtu në mënyrë spontane dhe natyrisht… Eja merrini të tëra, por shpirtin zërin e zemrës dua përherë t’a shkrij me muzikë…
Duart e botës…

Sot ndjej thirrjet e protestës, përmes gishtërinjve
të botës numëroja llogjikën e trishtë të kohës…

Nxitoja të zija klithmat, të rënkoja pendesat,
por rrugë e jetës m’i kish shtuar më shumë pengesat…

Në jetë zgjodha profetin e ri, zërin e zemrës,
muzikën që këndonte dhe ndërgjegjësoi si njeri…

Rebeloja shpesh, ndoshta si e marrë, përpëlitesha,
i vidhesha vetes, vitet përsëri më bëheshin barë…

Dua t’ m’a kthehejn’ rininë, duart përzjenin
mendimet, çarçafin e virgjërt qiellor m’a përpinë…

I çvesha mendimet, i mbylla në kristalin e dashurisë,
duart e botës i zbukurova me diamantët e lirisë…

Ardiana Mitrushi 14/03/2021…