-Më shumë nostalgji në vendlindje-
~
Në një shëtitje të trishtë në hullinë e memories
hyra në shtëpinë e vjetër atje në Razem të Shkrelit
derës i’a putha pragun gjithë ankth
e ajo më ledhatoi me mall…
.
Vatra e zjarrit me zë dëshprimi më qortoi
-Përse je përhumbur?
harku i oxhakut me buzëqeshi
vargonjët mbi vatër fytyrën ma njohën!
guri i votrës u zgërdhi e tha

• Ma paske vjedhur ngjyrën!
  dhomat më flakën hidhërueshëm
  larg netëve të harruara
  .
  Të qoshja e shtëpisë data e gdhendur në gurë
  mbuluar nga myshku
  edhe hekurat e dritareve të holluara
  prej ndryshkut
  .
  Aty në trupin e arrës germat e emrit tim
  ishin rritur bashkë me trungun
  në livadhe përreth më ngjau
  se lulet rriteshin pa kolor
  dhe pa aromën e parfumit
  Madje edhe lëndina të tjetërsuara nga korezioni
  .
  Dielli i korrikut zemrën s’ma ngrohu
  edhe hëna nga nervoza
  lindte tëpër vonë
  .
  Eh rinisë sime i kishin humbur gjurmët
  përgjithmonë
  Malli s’kishte fjetur gjumë kaq mote
  … sa mot??
  .
  O streha ime e dikurshme nën atë çati harrimi
  o vegim o dritë e frikshme
  më jep atë shpresë
  të jetoj edhe këto pak vite që më kanë mbetur
  deri në të largëtat kujtime
  Ashtu si rrjedh vargu i poetit në dhimbje
  .
  Gjeto Turmalaj.
  nga vllimi poetik “Borxh për Neser”

Burimi/Facebook