Se ajo grue rrin në të njajtin vend gjithmonë,
Me nji gotë kafe kartoni
Që shpesh te buza e çon
E grimcat e fundit të sheqerit të ftofun disi shijon,

Duke ngrohë sytë e akulluem
Me zjermin e bukur të lokalit përballë,

E duke rrëmu diçka në çantën e vjetrueme
Ku çka s’ka…

E kisha harru,

Nji libër, i vyshkun, i hapun,
E disa lule të freskëta në nji shishe plastike
Asht gjithë bota që ka mbledhë para saj,

As vitet, as koha
Nuk e kanë ndryshu aspak!

E njëjta pamje
I njàjti zà
Të njàjtat fjalë

Nën shiun e qetë të Tiranës
Kam dalë me shkelë mbi kujtimet e mia,
Mbi rrugëtimin e vrazhdë,
Disa imazhe me i humbë,
Disa vargje me i lagë,
Me i harru nën qiellin e dimnit do plagë…

Kur papritun,
Si pikla dielli,
Mimozat e saj,
Shndrisin gjithçka

Njàllet gjithë çka kisha mbytë brenda mejet,
E shiu i Tiranës zbehet…

E un s’mundem me harru mà kurrgjà…

Burimi/Facebook/Autori